Ενα Video εκπληκτικά επίκαιρο (για τη δική μας Κρίση): Η Ναόμι Κλάϊν μιλάει για την πτώση της ΕΣΣΔ και την ολίσθηση της Κίνας στον κρατικό καπιταλισμό (της εργατικής εξαθλίωσης). Σε αυτή την ανάρτηση παραθέτω και σε γραπτή μορφή την ομιλία της Naomi Klein, δηλαδή το αυτοτελές εκείνο τμήμα της ομιλίας της, το οποίο (πριν λίγο καιρό) μετάφρασα, προσθέτοντας υπότιτλους, εφφέ και video-clips με ιστορικά γεγονότα (όπως η σφαγή της πλατείας Τιεν-Αν-Μεν, κλπ.):
English section: See the video; then click here
-Οταν ο Νεοφιλελευθερισμός συναντάει μαχητικά οργανωμένα κινήματα, φέρνει τανκς. Αλλοιώς, στέλνει…”Think Tanks“! Με “Think Tanks” εννοώ τα άτομα που πληρώνονται για να… σκέφτονται, από τους κατασκευαστές των… Tanks!
– Naomi Klein
Naomi Klein (video text in Greek):
Ενα θέμα της έρευνάς μου ήταν και όσα έγιναν σε πρώην κομμουνιστικές χώρες κατά τη μετάβασή τους στη λεγόμενη “Ιδεολογία της Ελεύθερης Αγοράς” και το ΠΩΣ παρουσιάστηκαν όλα αυτά, από τα Μ.Μ.Ε. της Δύσης, σε σύγκριση με τις αφηγήσεις των ανθρώπων που τα έζησαν.Π.χ. η σφαγή της πλατείας Τιεν Αν Μεν στην Κίνα εμφανίστηκε στα ΜΜΕ της Δύσης σαν “φοιτητές που ήθελαν δημοκρατία”, ενάντια σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς που ήθελε να προστατευτεί, μέσω της χρήσης τεράστιας δύναμης (καταστολής). Όμως, μια εντελώς άλλη αφήγηση αναδύεται τώρα από τη “ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ της ΚΙΝΑΣ” (όπως αυτο-αποκαλείται): -Ότι οι διαμαρτυρίες δεν ήταν μόνο από φοιτητές, αλλά επίσης από εργάτες ενάντιους (άκουσον-άκουσον) στο συνιστώμενο από τον Μίλτον Φρήντμαν οικονομικό πρόγραμμα “Θεραπείας Σοκ“! Ηταν κυρίως εργάτες, κατά της απορρύθμισης των μισθών τους, κατά της κατάργησης ελέγχων στις τιμές, κατά της αυξανόμενης ανισότητας! Ο λαός ΗΘΕΛΕ τη δημοκρατία, αλλά για ένα συγκεκριμμένο λόγο: – Για να ελέγξει τις μεταρρυθμίσεις, έτσι ώστε να ΜΗ τον βλάψουν. Για να ΜΗΝ περάσει όλος ο πλούτος από την κομματική ελίτ σε μία πολυεθνική ολιγαρχία! Και όταν οι διαμαρτυρίες έγιναν απειλή για το Οικονομικό Πρόγραμμα, τότε (μόνο) ήρθαν τα τανκς! Το ΣΟΚ της σφαγής του Τιεν-Αν-Μεν, ήταν αυτό που “δημιούργησε” το Εργατικό Δυναμικό της Κίνας, το τόσο πολύ κερδοφόρο για τις πολυεθνικές! Ο Ωμός Τρόμος που εξαπολύθηκε ΧΩΡΙΣ έλεος σε εργάτες και φοιτητές, ήταν ένα μήνυμα. Ιδιο μήνυμα με εκείνο που πήρε και η Λατινική Αμερική, μέσα από τις δικές της “Θεραπείες ΣΟΚ“! Ετσι ήρθε ο Νεο-Φιλελευθερισμός στην Κίνα!
Τώρα… στη Ρωσία -που ήταν η επόμενη (δήθεν) “Ιστορική Επιτυχία” του (νεο-φιλελεύθερου) κινήματος- ο Γκορμπατσώφ έφερε τη Δημοκρατία πριν φέρει “Μεταρρυθμίσεις Ελεύθερης Αγοράς”. Δεν ήθελε τον νεο-φιλελευθερισμό. Ηθελε κάτι που περιέγραφε σαν “ένα νέο είδος σοσιαλισμού”, π.χ. σαν τη σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία. Όμως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα τον έριξαν και γρήγορα τον πέταξε έξω ο Γιέλτσιν! Είχε μαζί του μια ομάδα οικονομολόγων που αυτο-αποκαλούνταν “Παιδιά του Σικάγου” διότι ΟΛΑ όσα ήξεραν τα είχαν μάθει από πειρατικές κόπιες του “Καπιταλισμός και Ελευθερία”, κ.ά. έργων του Μίλτον Φρήντμαν επί εποχής κομμουνισμού! Δεν ήταν ΓΝΗΣΙΑ “παιδιά του Σικάγου” αλλά ΙΜΙΤΑΣΙΟΝ (στη Ρωσία της Μαύρης Αγοράς).Στη Ρωσία έγινε τo ίδιο που έγινε και στην Κίνα: – Οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με τις οικονομικές. Αντίθετα με όσα μας έλεγαν τότε, π.χ. ο Φράνσις Φουκουγιάμα ότι “η Ιστορία τελείωσε μετά τη νίκη της δημοκρατίας στην πολιτική και τη νίκη της ελεύθερης αγοράς στην οικονομία”, ή ότι “…ήρθε το τέλος της ιδεολογικής εξέλιξης της Ανθρωπότητας”, στην πραγματικότητα η σύγκρουση ήταν μετωπική! Η εκλεγμένη Ρωσική Βουλή ψήφισε κατά του Γέλτσιν και του “οικονομικού τυχοδιωκτισμού” του (όπως τον είπαν)!
- 67% των Ρώσων σε γκάλοπ είπαν ότι θεωρούν “καλύτερη μορφή οικονομικής μεταρρύθμισης” τους Συναιτερισμούς! Ηθελαν να μετατρέψουν τα (κεντρικά σχεδιασμένα) εργοστάσιά τους σε Συναιτερισμούς Εργατών!
- 80% των Ρώσων είπαν σε γκάλοπ, ότι θεωρούν ρόλο της κυβέρνησης το να εξασφαλίζει πλήρη απασχόληση σε όλους!
Καμμία από αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν υποστηρίχτηκε “δημοκρατικά” ! Ε, λοιπόν… όταν αυτό έγινε ξεκάθαρο, τότε ακριβώς ο Γέλτσιν έφερε τα τανκς! Τα τανκς, άλλη μια φορά – όπως συνέβη και στην Κίνα! Χιλιάδες “ειδικοί αστυνομικοί διαδηλώσεων” και στρατός μπήκαν στη Ρωσική Βουλή, που κάηκε! Η Βουλή της Ρωσίας ονομαζόταν “Λευκός Οίκος” αλλά τότε μετονομάστηκε σε… “Μαύρο Οίκο” ! Σκοτώθηκαν περίπου 200 άτομα και έγιναν συλλήψεις ΧΙΛΙΑΔΩΝ. Μετά, η Ρωσία πέρασε μια περίοδο Δικτατορικής Διακυβέρνησης που ονομάστηκε “επιλογή Πινοσέτ”!Μου έκαναν εντύπωση, όσα έγραφαν μερικοί δυτικοί οικονομολόγοι που έμεναν στη Μόσχα δουλεύοντας για το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Ηταν όλοι τους τόσο πολύ ενθουσιασμένοι, μετά από το πραξικόπημα (το οποίο ο δυτικός Τύπος εκθείαζε σαν “νίκη του Γέλτσιν και της Δημοκρατίας” κατά των “αντι-κυβερνητικών” δυνάμεων… λες κι η Βουλή δεν ήταν Η κυβέρνηση !…) – κάτι που ισοδυναμεί με το να βομβαρδίσει το Αμερικανικό Κογκρέσσο ο… Πρόεδρος! Το NewsWeek παράθεσε και μια δήλωση, κάποιων οικονομολόγων που συνεργάζονταν με τη Ρωσική κυβέρνηση: “Τώρα που βγήκε απ’ τη μέση η Βουλή, είναι ΜΕΓΑΛΗ στιγμή για… ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ” (είπε κάποιος) Δηλαδή… “Ουάου, βγάλαμε απ΄τη μέση τη δημοκρατία! ΤΙ ωραία !”... (και συνέχισε) “Είχε πέσει κατάθλιψη εδώ στους οικονομολόγους…” (=η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι καταθλιπτική?) “…ενώ τώρα δουλεύουμε μέρα-νύχτα”! και… “τίποτε δεν φέρνει μεγαλύτερη χαρά από από ένα πραξικόπημα“! Ο Charles Blitzer (διευθύνων οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Ρωσία, εκείνη την εποχή) δήλωσε: “Ποτέ στη ζωή μου δεν διασκέδασα τόσο”! [σημ.μεταφρ. Αργότερα ο Charles Blitzer έγινε υποδιευθυντής του ΔΝΤ και διευθύνων σύμβουλος της “IFC – International Finance Corporation”]
Τώρα, ο νεοφιλελευθερισμός δεν χρειάζεται πάντα, ένα τέτοιο επίπεδο βίας για να επιβάλλει το πρόγραμμά του. Δεν έχει σημασία το ΠΟΥ εφαρμόζεται. Σημασία έχει το ΤΙ αντίσταση συναντά !
-Οταν ο Νεοφιλελευθερισμός συναντάει μαχητικά οργανωμένα κινήματα, φέρνει ΤΑΝΚΣ. Αλλοιώς, στέλνει…”Think Tanks“!
Με “Think Tanks” εννοώ τα άτομα που πληρώνονται για να… σκέφτονται, από τους κατασκευαστές των… Tanks !
[τέλος]
Δείτε επίσης:
-
Μόνιμη σελίδα σε αυτό το blog για τη Naomi Klein
-
Ο Ασθενής Ελλάδα και το Ηλεκτροσόκ του Μηχανισμού Στήριξης
-
Εξαπλώνονται οι απεργίες στην Κίνα (είδηση, 23-6-2010)
-
Ναόμι Κλάιν: No logo No space, no choise, no jobs: Η βίβλος του αντι-εταιρικού ακτιβισμού
See also: Naomi Klein: The Shock Doctrine (blog post with Naomi Klein videos)
“The World Bank has the perfect standard bearer” (Naomi Klein, The Guardian, Friday 27 April 2007)
The bank’s credibility was already fatally compromised by hypocrisies far greater than those of Wolfowitz
It’s not the act itself, it’s the hypocrisy. That’s the line on Paul Wolfowitz coming from editorial pages around the world. It’s neither: not the act (the way he disregarded the rules to get his girlfriend a pay rise); and not the hypocrisy (the fact that Wolfowitz’s mission as World Bank president is fighting for “good governance”). First, let’s dispense with the supposed hypocrisy problem. “Who wants to be lectured on corruption by someone telling them to ‘Do as I say, not as I do’?” asked one journalist. No one, of course. But that’s a pretty good description of the game of one-way strip poker that is our global trade system, in which the United States and Europe – via the World Bank, the International Monetary Fund and the World Trade Organisation – tell the developing world: “You take down your trade barriers and we’ll keep ours up.” From farm subsidies to the Dubai Ports World scandal, hypocrisy is our economic order’s guiding principle. Wolfowitz’s only crime was taking his institution’s international posture to heart. The fact that he has responded to the scandal by hiring a celebrity lawyer and shopping for a leadership “coach” is just more evidence that he has fully absorbed the World Bank way: when in doubt, blow the budget on overpriced consultants and call it aid. The more serious lie at the centre of the controversy is the implication that the World Bank was an institution that had impeccable ethical credentials – until, according to 42 former World Bank executives, its credibility was “fatally compromised” by Wolfowitz. (Many American liberals have seized on this fairytale, addicted to the fleeting rush that comes from forcing neocons to resign.) The truth is that the bank’s credibility was fatally compromised when it forced school fees on students in Ghana in exchange for a loan; when it demanded that Tanzania privatise its water system; when it made telecom privatisation a condition of aid for Hurricane Mitch; when it demanded labour “flexibility” in Sri Lanka in the aftermath of the Asian tsunami; when it pushed for eliminating food subsidies in post-invasion Iraq. Ecuadoreans care little about Wolfowitz’s girlfriend; more pressing is that in 2005 the World Bank withheld a promised $100m after the country dared to spend a portion of its oil revenues on health and education. Some anti-poverty organisation. But the area where the World Bank has the most tenuous claim to moral authority is in the fight against corruption. Almost everywhere that mass state pillage has taken place over the past four decades, the World Bank and the IMF have been first on the scene of the crime. And no, they have not been looking the other way as the locals lined their pockets; they have been writing the ground rules for the theft and yelling “Faster, please!” – a process known as rapid-fire shock therapy. Russia under the leadership of the recently departed Boris Yeltsin was a case in point. Beginning in 1990, the World Bank led the charge for the former Soviet Union to impose immediately what it called “radical reform”. When Mikhail Gorbachev refused to go along, Yeltsin stepped up. This bulldozer of a man would not let anything or anyone stand in the way of the Washington-authored programme, including Russia’s elected politicians. After Yeltsin ordered army tanks to open fire on demonstrators in October 1993, killing hundreds and leaving the parliament building blackened by flames, the stage was set for the fire-sale privatisations of Russia’s most precious state assets to the so-called oligarchs. Of course, the World Bank was there. Of the democracy-free lawmaking frenzy that followed Yeltsin’s coup, Charles Blitzer, the World Bank’s chief economist on Russia, told the Wall Street Journal: “I’ve never had so much fun in my life.” When Yeltsin left office, his family had become inexplicably wealthy, while several of his deputies were enmeshed in bribery scandals. These incidents were reported in the west, as they always are, as unfortunate local embellishments on an otherwise ethical economic modernisation project. In fact, corruption was embedded in the very idea of shock therapy. The whirlwind speed of change was crucial to overcoming the widespread rejection of the reforms, but it also meant that by definition there could be no supervision. Moreover, the payoffs for local officials were an indispensable incentive for Russia’s apparatchiks to create the wide-open market that Washington was demanding. The bottom line is that there is good reason that corruption has never been a high priority for the World Bank and the International Monetary Fund – their officials understand that when enlisting politicians to advance an economic agenda guaranteed to win those politicians furious enemies at home, there generally has to be a little in it for the politicians in bank accounts abroad. Russia is far from unique. From Augusto Pinochet, the Chilean dictator who managed to accumulate more than 125 bank accounts while building the world’s first neoliberal state, to Carlos Menem, the Argentinian president who drove around in a bright red Ferrari Testarossa while liquidating his country, to Iraq’s “missing billions” today, there is in every country a class of ambitious and bloody-minded politicians who are willing to act as western subcontractors. They will take a fee, and that fee is called corruption – the silent but ever present partner in the crusade to privatise the developing world. The three main institutions at the heart of that crusade are in crisis – not because of the small hypocrisies, but because of the big ones. The World Trade Organisation cannot get back on track, the International Monetary Fund is going broke, displaced by Venezuela and China. And now the World Bank is going down. The Financial Times reports that when World Bank managers dispensed advice, “they were now laughed at”. Perhaps we should all laugh at the World Bank. What we should absolutely not do, however, is participate in the effort to cleanse the bank’s ruinous history by repeating the absurd narrative that the reputation of an otherwise laudable anti-poverty organisation has been sullied by one man. The bank understandably wants to throw Wolfowitz overboard. I say: let the ship go down with the captain.
More articles about/by Naomi Klein:
- Gulf oil spill: A hole in the world (The Guardian, 19-6-2010 – by Naomi Klein)
- New Books By Alan Greenspan and Naomi Klein: One is Prophetic, One is Pathetic (Arianna Huffington)
- Naomi Klein on Pandora’s Well
- Noam Chomsky and Naomi Klein Respond to Obama’s First State of the Union
- A british blog-post makes use of Naomi Klein’s “Shock Doctrine” to reveal that The policies of Milton Friedman are being implemented by the ConDem Coalition, and Labour isn’t even paying attention
- […]
Related articles by Zemanta
- Nouriel Roubini: Greece’s Best Option Is To Default (huffingtonpost.com)
- Hundreds rally outside police headquarters (thestar.com)
- Naomi Klein on Gulf oil disaster: Neither BP nor the US government can ‘make it right’ (greenfudge.org)
- Naomi Klein: The Real Crime Scene Was Inside the G20 Summit 1 of 2 (projectworldawareness.com)
- David Goodfriend: Naomi Klein on “Left Jab” Lands a Punch! (huffingtonpost.com)
- Gulf oil spill: A hole in the world by Naomi Klein (via Dandelion Salad) (wilderside.wordpress.com)
Omadeon's Meta-Blog 
Leave a comment